Łysenko udowodnił, że poznawszy konkretne wymagania roślin tyczące warunków życiowych na danym stopniu rozwoju, odpowiednio zmieniając te warunki w ściśle określonym momencie rozwoju, możemy wkraczać w rozwój roślinnego organizmu i przesuwać jego dziedziczność w kierunku nam potrzebnym.
Łysenko konkretnie określił ten moment: „Warunki, co do których pragniemy stworzyć nową dziedziczność, należy narzucać w końcu procesu, którego naturę przemieniamy“.
Tak np. dla przerobienia ozimych odmian pszenicy na jare — namoczone ziarno ozimej pszenicy „Nowokrymki — 0204“ przetrzymywano w potrzebnej dla procesu jarowizacji temperaturze około 0° C jedynie w ciągu 30 dni (zamiast wymaganych 35 dni) i następnie wysiewano w warunkach odpowiadających roli na wiosnę. W ten sposób, dla przemienienia dziedziczności form ozimych na dziedziczność form jarych, musi się wprowadzać ciepło dopiero przed samym końcem iarowi-zacji.
Klasyczne prace Łysenki nad przemienianiem, na zasadzie świadomie kierowanej hodowli, odmian zbóż dziedzicznie ozimych na dziedzicznie jare i na odwrót dziedzicznie jarych odmian na dziedzicznie ozime — stanowią nieoceniony wkład do nauki o życiu. Podkopały one ostatecznie autogenetyczne podstawy weismannizmu i przekonywająco wykazały, że jedyną przyczyną przemiany dziedziczności organizmów jest przemienienie ich warunków bytu.
Łysenko ustalił, że przekształcenie form ozimych w jare i jarych w ozime, podobnie jak w wypadku oddalonych krzyżówek w pracach Miczurina, pociąga za sobą upłynnienie dziedziczności organizmu roślinnego. Na gruncie świadomie kierowanej hodowli roślin może ta okoliczność być również wykorzystana dla wytwarzania nowych form, o doskonalszych pod względem gospodarczym właściwościach. Prace agrobiologów radzieckich wykazały, że rośliny o upłynnionej dziedziczności można zmusić do przystosowania się do zmienionych warunków środowiska zewnętrznego.
Łysenko na podstawie teorii stadialnego rozwoju roślin w bardzo krótkim czasie wyhodował szereg nowych odmian o wysokiej urodzajności i wytrzymałości: ozima pszenica „Odeska — 3“, jary jęczmień „Odeski — 9“ itd.
ŁĄCZNOŚĆ TEORII Z PRAKTYKĄ
Świadomie kierowane przemienianie natury organizmu na drodze jego wychowu w pewnych określonych warunkach — staje się masową metodą prac selekcyjnych w hodowli roślin i zwierząt w ZSRR.
Przedstawiciele radzieckiej biologii miczurinowskiej przedłożyli na sierpniowej sesji Ogólnoradzieckiej Akademii Nauk Rolniczych im. Lenina (1948 r.) konkretne wyniki swej owocnej działalności na najróżniejszych odcinkach rolnictwa socjalistycznego. Działalność ta stanowi typowy przykład organicznego połączenia teorii z praktyką w warunkach radzieckiego ustroju socjalistycznego.
Na sesji tej demonstrowano rozgałęzioną pszenicę, której wprowadzenie do produkcji może podwyższyć wydajność pól do 100 q z hektara. Przy czym, jak to wykazał Łysenko, ta forma pszenicy powstała jako wynik intensywnego odżywiania dawniejszej zwyczajnej, nierozgałęzionej pszenicy.
Obecnie, na podstawie krzyżowania jarej formy rozgałęzionej pszenicy z miękką ozimą pszenicą i świadomie pokierowanego wychowu otrzymanych hybrydów, staje przed uczonymi zadanie wyprowadzenia rozgałęzionej pszenicy ozimej. Nie ulega wątpliwości, że będzie ono rozwiązane.
Gribowska stacja jarzynowa pod kierownictwem członka Akademii Umiejętności ZSRR, Uszakowej, przy zastosowaniu skombinowanych metod hybrydacji wegetatywnej i płciowej oraz przy wychowie hybrydów w warunkach otwartego pola — stworzyła północne odmiany dyń, które obecnie uprawia się z dobrymi wynikami w okolicach Moskwy.
Doktór nauk rolniczych Minkiewicz przeprowadził ciekawe prace nad przetwarzaniem lnu. Karłowaty, wysokogórski len, posiadający jedno źdźbło i jedną torebkę nasienną, zaczęto uprawiać w innych warunkach: wysiano go w okolicach Krasnodaru, w dostatecznej wilgotności, przy zastosowaniu zasadniczego nawożenia i nawozów dodatkowych. W rezultacie otrzymano len o licznych źdźbłach i torebkach nasiennych, przy czym właściwości te okazały się dziedzicznie ustalone.
Świetny przykład dziedziczenia cech nabytych stanowią liczne prace uczniów Łysenki na polu wegetatywnej hybrydyzacji roślin, w szczególności prace członka Akademii Umiejętności ZSRR A. Awakiana, dra I. Głuszczenki nad krzyżowaniem pomidorów i ziemniaków, badania członka Akademii Umiejętności ZSRR D. Dołguszina, prof. W. Stoletowa i innych uczonych.
Także i na polu hodowli zwierząt miczurinowcy uzyskali wybitne wyniki. Szczególne zainteresowanie budzi praca laureata nagrody im. Stalina, S. Sztejmana, który stworzył wysoko produktywne stado bydła rogatego, nowej rasy kostromskiej.
Prace miczurinowców stanowią przekonywający dowód zupełnego zwycięstwa kierunku Miczurina—Łysenki, opartego na założeniu o łączności organizmu z warunkami jego bytu, o zmienności dziedziczności organizmu odpowiednio do działania zmieniającego się środowiska, o dziedziczeniu cech nabytych, o jednolitości indywidualnego i historycznego rozwoju organizmu.
Rozwój tego kierunku daje nieograniczone możliwości dla rozwoju socjalistycznego rolnictwa, zapewnia obfitość wvżywienia dla radzieckiej ludności i surowców dla przemysłu socjalistycznego.